My South American guidebook

Op het moment van schrijven bevind ik me heel erg ver van zuid Amerika vandaan. Tussen de kiwi's, Maori's in het land dat diende als het decor voor een van de beste filmtrilogieën ooit gemaakt (nieuw zeeland voor degene die het nog niet begrepen had). Maar tussen mijn laatste avontuur in het zuiden van Argentinie en het arriveren in deze uithoek van de wereld zitten twee maanden. Twee maanden waarin ik het continent dat altijd het laagst op mijn 'to go-' lijstjes stond, heb bezocht. Aangezien er veel kan gebeuren / kan worden gezien in twee maanden, heb ik een klein overzicht gemaakt. Ik beschrijf mijn hoogtepunten, tips en aanbevelingen bij elk land.

Argentinie: na 6 maanden te hebben gewoond in buenos aires, vind ik dat ik mezelf wel een echte porteña (bewoonster van BsAs) mag noemen. Ik heb veel van m'n tijd van m'n uitwisseling besteed aan reizen door dit land van contrasten. De stad buenos aires is een aanrader voor iedereen, aangezien de stad voor ieder wat wils heeft. Een langere periode is aan te raden, want je leert het echte buenos aires pas kennen als je er langer verblijft en je overgeeft aan de chaos die het leven van de porteños beheerst. Salta is m'n favoriete plek in Argentinie wat betreft landschappen. De rode, groene, gele bergen,die door erosie in de meest bizarre vormen zijn gevormd, vormen een decor dat niet is vast te leggen op foto's, maar dat zelf moeten worden aanschouwd. Als laatste, er zijn enkele dingen die je moet onthouden als je naar Argentinie gaat. Men eet grote stukken vlees punt. Vegetarisch is een scheldwoord en verwacht naast een zooi friet, ook vooral niet veel bij je vlees. Je dient het overigens weg te spoelen met een sloot rode wijn. Argentijnen zijn dol op honden. De straten van buenos aires zijn dan af en toe ook wel echte mijnenvelden, omdat niet iedereen opruimt na de behoeften van hun viervoeter. Punctualiteit is geen deugd die hoog staat aangeschreven. Vliegtuigen vertrekken vaker te laat dan op tijd, bussen komen opdagen wanneer het ze uitkomt, wat dus kan resulteren in wachttijden bij de halte van meer dan 3 kwartier. Op de universiteit kwamen de docenten ook gerust 20 minuten te laat in college aanzetten. Probeer je er niet tegen verzetten en kom ook gewoon overal te laat aanzetten. En als laatste, het verkeer is een ramp. Vijfbaanswegen waar minstens 6 rijen auto's zich door de stad proberen te persen. Honderden bussen die met 60 door de stad crossen, links en rechts inhalend, toeterend. Als voetganger is het af en toe een schietgebedje doen voor je oversteekt. Deal with it. Argentijnen rijden nou eenmaal als gekken. In het kort; als je niet van lappen vlees houdt, geen rode wijn drink, een hekel hebt aan honden, je immer aan je strakke tijdsplanning houdt, en je geen niet tegen de chaos van een grote stad kan, dan is Argentinie (en vooral buenos aires) niet de beste bestemming. Kan je met het bovengenoemde leven, of het trekt je zelfs aan, dan is Argentinie een land van vele contrasten, waar je alles kan zien. Van woestijnen, tot regenwoud, tot ijsschotsen en eindeloze pampa's. 

Uruguay: oh ja, dat piepkleine land dat op de kaart werd gezet als het eerste land dat alles van de teelt tot verkoop van wiet legaliseerde. Het land met de armste president ter wereld. En het land van de bijtende voetballer Suarez. Piepklein tussen de twee grootste landen van zuid Amerika ingepropt. Volgens een insider was Uruguay de inzet van een territoriaal geschil tussen Argentinie en Brazilië en toen ze er niet uitkwamen, besloten ze er maar een nieuwe staat van te maken. Uruguay. Immer vergeten door de hele wereld. Een klein land met grote mogelijkheden. Het moet vaak z'n achievements afstaan aan 'grote broer' Argentinie. Zo wordt er gevochten over uit welk land dulce de leche (soort karamelspread dat overal op wordt gesmeerd) vandaan komt, wie de uitvinder van de alfajor (soort cakeachtige koekje) is. Maar boven alles, waar komt Carlos Gardel vandaan. Voor de minder ingelichte onder ons: dat is een van de meest beroemde (zo niet de beroemdste) tangozanger ooit. Volgens z'n geboortecertificaat is hij toch echt in Uruguay geboren, maar toch claimen de Argentijnen hem. En helaas voor Uruguay, volgt de rest van de wereld de Argentijnen. Dat allemaal terzijde, mijn opinie over Uruguay als vakantieland is louter positief. De mensen zijn extreem vriendelijk. Verrast dat je graag naar hun kleine landje komt. De wijn is er net zo goed als in Argentinie. En hoewel ik het bijna niet zwart op wit durf te zetten, ik vind de Uruguayaanse versie van de asado (barbecue) toch net iets beter. Meer groente die wordt gegrild en in tegenstelling tot de grote broer, gebruiken ze hout in plaats van houtskool. Montevideo is een stad die ik je niet aan kan raden. Er is weinig bijzonders te zien en echt extreem mooi is het ook niet. De kust van Uruguay daarentegen is waanzinnig. Ik werd in het extreem relaxte leventje van Punta del Diablo gezogen, en heb daar een week aan het strand gezeten. De surf was slecht op dat moment, maar de omgeving rond het strand is net zo interessant. Paardrijden is een tweede natuur voor de Uruguayanen, dus sowieso paardrijden. Het enige nadeel van Uruguay, het is vergeleken met de andere landen, erg duur. Zeker in de zomer aan de kust, wanneer de prijzen voor hostels, eten, drinken minstens verdubbelen (maar vaker verviervoudigen). 

Bolivia: een van de twee door land ingesloten landen van zuid Amerika, met een heftige geschiedenis. En die geschiedenis heeft z'n sporen in de bewoners achtergelaten. Persoonlijk was ik blij de 'koude douche' van Bolivia te verlaten. De mensen waren niet vriendelijk. Zeker als je het vergelijkt met het 'warme bad' van Argentinie. Afgezien daarvan is het land prachtig. En goedkoop. Een aanrader was de zoutvlakte van Uyuni. Eindeloze witte vlaktes, waarin je op het juiste moment, helemaal alleen was met alleen het geluid van het knisperende zout onder je schoenen om je te begeleiden. Naast Uyuni is potosi een aanrader. De 'bank van het Spaanse rijk' (dankzij de overvolle en rijke zilvermijnen), heeft tegenwoordig vooral arme mijnen. Om er toch wat van te maken, kan je de mijnen in om te zien hoe het daar werkt. Wat je daar ziet is schrijnend. Omstandigheden die wij decennia geleden al mensonterend vonden, worden daar nog in ere gehouden. Geen licht, geen frisse lucht, geen speciaal materiaal om de mijnwerkers te beschermen tegen het stof, en constant de angst dat de boel instort. Indrukwekkend om te zien, zeker omdat je met veel van de mijnwerkers kan praten over de situatie en hun motivatie om dit werk te doen.

Peru: cuzco, het begin van de tocht naar machu Picchu, is een prachtige stad die ooit de hoofdstad van het machtige incarijk was. Voor degene die graag van het prachtige Peruaanse hoogland willen genieten is de incatrail een echte aanrader. Een trek van 4 dagen, waarbij je langs rivieren, oude incaruines, en hoge bergen de oude weg naar machu Picchu aflegt. Bereid je voor op 4 dagen niet douchen, geen elektriciteit, kou, te weinig zuurstof en een gigantische cultuurschok als je aankomt op machu Picchu. Machu Picchu is inmiddels de grote trekpleister voor de Peruaanse toeristenindustrie en dagelijks komen er 2500 mensen dit wereldwonder bekijken. Ik was geschokt door de wachtrijen (om gewoon door te lopen, niet om iets bijzonders te zien) en de hoeveelheid selfie-sticks voor smartphones. Machu Picchu werd voor mij wel echt veel meer bijzonder dankzij de 43 km die ik had moeten afleggen om er te komen. De Nazcalijnen zijn aan te raden voor degene die echt geïnteresseerd zijn in dit soort verschijnselen. Anders is het vooral een omweg, een vlucht waarbij je maag meer te verduren krijgt dan bij het bungeejumpen en geldverspillerij. Ik wilde er al heen sinds m'n 12e, dus heb genoten van het uitzicht. Ik was wel blij weer op vaste grond te staan.

Ecuador: tot mij grote spijt heb ik te weinig tijd in Ecuador doorgebracht. Wat ik er van heb gezien is erg positief. Montañita kan geskipt worden door degene die niet de hele nacht willen feesten en overdag op het strand uit willen slapen. Baños, adventure capital, is een aanrader voor een ieder die graag op de rand van de amazone de adrenaline op wilt zoeken. Raften door de jungle, ziplinen er over heen, of gewoon tijdens het canyoning van watervallen afspringen. Hoofdstad quito is een plaatje, en de internationale reismagazines zijn het er over eens dat dit een must-go is. 

Colombia: nee je hoeft tegenwoordig niet meer bang te zijn door een van Pablo Escobar's hitmen neer te worden geschoten en om eerlijk te zijn is het reisadvies van de meeste regeringen omtrent Colombia overdreven en vraag ik me serieus af waar ze het op hebben gebaseerd. Colombia doet het economisch waanzinnig goed (groei van 5%) en de toeristenindustrie voor buitenlanders begint echt op gang te komen. Colombia is mijn favoriet, en zodra ik de kans krijg ga ik terug om meer van dit waanzinnig land te zien. Het enige land ter wereld dat zowel aan de pacific als aan de Cariben grenst. Je hebt er stranden die het gemiddelde 'paradijs' doen verbleken. Steden als cartagena en medellin doen menig zich afvragen waarom ze in godsnaam zo lang hebben gewacht naar Colombia te komen. Bogota kent een matig klimaat, een weinig bijzondere architectuur, maar een atmosfeer die de meeste andere hoofdsteden niet hebben. Colombianen zijn vriendelijk en trots op hun land. En dat jij daar als buitenland wilt komen vinden ze dan ook fantastisch. Er is maar een antwoord op de vraag hoe veel tijd je in Colombia moet doorbrengen: zo lang mogelijk.

Chili: aangezien ik Uruguay ook heb besproken, zal ik ook mijn 5 dagen Chili meenemen. Ongeveer iedereen die ik tegenkwam zei dat Santiago niet de moeite waard is en je vooral direct naar Valparaiso moet gaan. Sowieso stond Valparaiso hoger op m'n lijst dan Santiago, dus ik nam dat advies ter harte en vertrok rechtstreeks naar Valparaiso. De heuvels van de eens zo belangrijke havenstad, zijn waanzinnig. Overal streetart. Valparaiso heeft geen musea nodig, je loopt gewoon in de zon rond en je ziet het overal. En uiteraard moet er vis worden gegeten. De haven is niet meer zo belangrijk als vroeger, maar gevist wordt er nog volop. Santiago was voor mij meer de overstap stad. Ik heb er 3 dagen doorgebracht en vooral alles geregeld voor m'n volgende stop:  Nieuw zeeland.