Het einde van de wereld, het begin van alles

Hoewel ik me inmiddels niet meer in Argentinie bevind, wilde ik nog wel m'n laatste reis door het land van Evita en goede steak met jullie delen. Op 14 december, veel te vroeg in de ochtend, ging ik op weg naar het vliegveld om Magnus op te halen. We zouden eerst samen een paar daagjes in Buenos Aires blijven en dan richting het zuiden gaan. De eerste dagen Buenos Aires zijn we naar de San Telmo markt geweest, hebben we een citytour door de stad gemaakt in een 2CV limo (jaja ruimte voor 4 personen én chauffeur) en hebben we Recoleta bezocht. In dat laatste zat voor mij echt iets nieuws (afgezien de 2CV limo, ook niet iets wat je dagelijks doet): la facultad de derecho (rechtenfaculteit van de Universidad de Buenos Aires). Je zou denken dat een rechtenstudent eerder gaat kijken bij het gigantische en imposante gebouw midden in de stad. Ik was er echter nog nooit geweest. Gelukkig heb ik ook niet de vele pilaren van het gebouw geteld, want volgens de legende studeer je dan nooit meer af. Het zou wel een hoop verklaren in m'n studie ;).

Op woensdagochtend vertrokken we op een onmenselijk tijdstip naar de meest zuidelijke stad ter wereld: Ushuaia. Aangezien het zo zuidelijk ligt en 'dichtbij' Antarctica kan je je wel voorstellen dat het geen tropische bestemming is, maar zo koud hadden we niet verwacht. In ons B&B aangekomen moesten we ons dan ook nog even wapenen tegen het ijzige weer. Omdat we zo vroeg uit BA waren vertrokken hadden we nog een hele dag voor ons. En als je in Ushuaia bent, moet je natuurlijk wel het Beagle kanaal op. Tegen het weer tijdens deze excursie viel echter niet te kleden. Een ijzige wind en halverwege ook nog eens regen maakten het af en toe lastig van de omgeving te genieten. Ondanks dat het uitzicht waanzinnig was. Je vaart langs hoge pieken bedekt met sneeuw, je ziet de stad steeds kleiner worden en overal steken kleine eilandjes uit het water. Elk eiland het z'n eigen bijzondere bewoners. Van fur seals tot king comoran birds. We voeren tot het eiland H, waar schijnbaar het laatste stukje land van Argentinie ligt. Nadat we de meest zuidelijke vuurtoren in de wereld voorbij zijn gevaren, vonden we het wel weer genoeg met de lijstjes 'meest zuidelijke' of 'laatste van..'. Wat verder typerend voor Ushuaia is, is de king crab, dus de laatst avond pakten we uit en hebben we heerlijk krab gegeten.

Vanuit Ushuaia vlogen we naar Calafate, beroemd om z'n bessen (die, net als alles in de omgeving, calafate heten). Verder is calafate wereldberoemd om z'n gletsjers. En om preciezer te zijn de Perrito Moreno. Niet de grootste en langste, maar de enige gletsjer in zuid-Amerika die constant is. Dat houdt in dat hij niet krimpt. Uiteraard zijn we langsgaan bij dit fenomeen. Aangezien de gletsjer constant is, houdt het in dat de hoeveelheid ijs die er bij komt aan de bovenkant, er aan de uiteinden wel af moet. Dit resulteerde in gigantische muren van ijs die met een oorverdovend geluid naar beneden komen vallen. Een waanzinnig fenomeen om te mogen aanschouwen. Naast ijs hebben we ook een hele grote groep condors rond zien vliegen. Het zien van een condor stond al behoorlijk lang op m'n lijstje en om deze gigantische vogels (of in ieder geval een grote spanwijdte) te zien vliegen was dan ook heel bijzonder.

Calafate is net als Ushuaia koud, maar gelukkig ligt het niet aan zee. Wel is het gelegen aan een prachtig blauw/groen meer. Het meer (Lago argentino) dankt zijn kleur aan het smeltwater van de gletsjers. Aan het meer bevindt zich een vogelreservaat met allerlei bijzondere vogels, waaronder flamingo's. Wie had er gedacht dat er in zulke kou flamingo's rond zouden vliegen. Om nog een avontuurlijk tintje te geven aan ons verblijf zijn we gaan rotsklimmen, abseilen en ziplinen.

Het was inmiddels bijna kerst toen we richting bariloche vertrokken. Speciaal voor de kerst hadden we een huisje gehuurd aan één van de meren rondom bariloche. Bariloche staat bekend om z'n velen meren én het is de hoofdstad van de chocola in Argentinie. Prachtige combinatie van donkerblauwe meren, groene bergen, witte besneeuwde toppen en heerlijke chocolaatjes. Dat allemaal in de zomer, hét bloeiseizoen van alle bloemen in de omgeving. Een klein stress moment toen we niet verteld waren dat de dag voor kerst alles om 8 uur sloot. Gelukkig was er nog een kleine winkeltje open waar we ons in alle ingrediënten voor een (zeer geslaagd) kerstdiner konden voorzien. Je kan het namelijk aan de Argentijnen overlaten dat je in elke simpele kiosk goede wijn kan krijgen en elke straathoek heeft wel een slager die heerlijke steak verkoopt. Hoewel het ook in bariloche niet heel erg warm was én er op sommige toppen sneeuw lag, hadden we toch niet echt een kerstgevoel. Geen boom, geen kerstmuziek en geen versiering. Ondanks dat hebben we toch een leuke kerst gehad.

De laatste stop van onze trip was de stad van de wijn: Mendoza. Als echte Hollanders hebben we fietsen gehuurd en door de wijngaarden gefietst. Af en toe gestopt voor een wijnproeverijtje. Voor degene die dit verhaal bekend in de oren klinkt, ik heb dit inderdaad eerder gedaan.

Na dit hele zuidelijke avontuur hebben we de laatste dagen in Buenos Aires doorgebracht. De laatste avond heb ik Magnus naar het vliegveld gebracht en van nog één laatste avondmaal met vriendinnetjes genoten, voordat ik samen met Kenza (een studiegenootje) op ons zuid-Amerika avontuur zou vertrekken. De tocht door het zuiden was dus naar het einde van de wereld, een symbolisch laatste trip door Argentinie, en het begin van alles. M'n grote reis die me als het goed is door Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia, Chili, nieuw-zeeland, Australië en Azië gaat brengen!